Laatste dag in Engeland

Time to say goodbye…

Vandaag is de laatste dag in ons ‘hutje’ en wij zijn al op tijd uit bed. We gaan ontbijten, maken een lunchpakket klaar voor tussen de middag en gaan dan de laatste spullen opruimen en de auto inladen. Dit loopt allemaal heel voorspoedig en om half 10 kunnen wij de sleutel inleveren bij de receptie.

Samen met Marco, heb ik ook het evaluatieformulier ingevuld en dit lever ik gelijktijdig met de sleutel in. Ik heb nog een leuk gesprekje met de receptioniste en dan gaan wij op weg. Tenminste…

Als wij in de auto zitten zegt Sasja dat zij nog moet plassen, dus wij lopen nog even terug naar de receptie. Dan kunnen wij op weg naar Matlock Farm Park, waar ik nog een buitenritje ga maken.

Als wij bij Matlock Farm Park aankomen is de toegang nog gesloten. Wij wachten een paar minuten en ik zie John (de instructeur, waar ik samen mee ga rijden) al lopen. Hij zegt dat hij mij zo wel bij de paarden ziet. Als de toegangsdeur open gaat ben ik de eerste klant. Ik lever mijn kortingscoupon in (tja, je bent Hollandse of niet ;-) en Marco rekent voor mij af. Zo kan ik gelijk doorlopen naar de weide waar de paarden staan.

De eerste paarden staan al aangebonden en er worden net twee paarden gezadeld. Één van de twee is het prachtige bonte paard, met de blauwe ogen. Hij blijkt Bob te heten en een geval apart te zijn. Hij heeft namelijk een heel bijzondere galop en John noemt hem later Mr. Miyagi (The Karate Kid, wax in, wax out.. De voorbenen van Bob maken dezelfde cirkelende bewegingen als The Karate Kid moet maken.)

Ik krijg hetzelfde paardje als waar Sasja op gereden heeft: Tommy! Ik had gehoopt op Bob te mogen rijden, maar daar gaat John dus op. Zijn eigen paard is helaas niet helemaal fit en tijdens de rit hebben wij het over haar en over Jazz.

Wij maken een rit van een uur en het terrein is heel afwisselend. Wij rijden langs prachtige akkers (waar ik een lekker stukje kan galopperen), door een klein dal en maken een soort survivaltocht door het bos. Het is kruip door, sluip door en de takken liggen overal over het pad. Volgens John komt dit door houthakkers en is het pad normaalgesproken beter begaanbaar. Maar dit is wel een heel aparte ervaring! De paarden van De Steenen Kamer zouden zo’n pad als dit echt niet betreden, of stokkreupel raken. Maar Bob en Tommy lopen net zo rustig overal door- en overheen, dat ik wederom diep respect heb voor de Derbyshire paarden!

Het wordt een inspannende en ontspannende rit, waarbij John en ik het hebben over mijn tuinen met de kinderen (en het bijbrengen van respect voor alles wat groeit en bloeit), zijn werk als marinier, hoe je een biertje bestelt in het Nederlands en natuurlijk over paarden! Ik vertel over Jazz, John over zijn eigen paarden. Hij heeft ook een Fries met een”whee bit Cob in it”, dus toch nog een beetje Nederlandse binding. Maar ook over hoe mensen met paarden omgaan, of zeggen dat ze kunnen rijden terwijl dit niet zo blijkt te zijn en hoe gespannen John dan is tijdens een rit. Na iets meer dan een uur zijn wij weer terug bij ons startpunt.

Ik geef Tommy en Bob nog een appel, praat nog even na met een jong meisje, dat helemaal idolaat is van Tommy en zeg dan John en de paarden gedag. John bevestigt nog een keer, dat hij zelf ook een heel leuke rit heeft gehad (Ingalove, is mijn nieuwe naam) en wenst mij een veilige thuisreis. Ik ga nog even naar het toilet, loop naar de uitgang en ga op een grote steen in het zonnetje zitten.

Marco, Ruben en Sasja zijn ondertussen in Matlock op een Carnival. Het is een leuk festival, met allerlei kraampjes met lekkers en allerlei bijzonder ver/geklede mensen. Ruben en Sasja kijken hun ogen uit. Sasja ziet zelfs een grote Elsa in de jurk die zij zo mooi vindt (en dat laat zij mij later dus duidelijk weten). Ze eten en drinken met zijn drietjes nog wat lekkers, nemen koekjes mee voor onderweg en gaan dan weer richting Matlock Farm Park om mij op te halen.

Het is rustig op het parkeerterrein, dus ik kan mij weer mooi in de auto verkleden (daar ben ik echt heel handig in geworden, echt waar ;-). Als wij weg rijden komt Sasja met de mededeling: “Ik moet alweer plassen.” Dus rijden wij nog maar even terug naar de receptie van Darwin Forest Country Park…
Deze keer mag Marco met haar naar binnen, ik ben al twee keer geweest en heb al twee keer gedag gezegd, ik durf niet meer ;-)

Dan gaan wij op weg naar Baslow Edge, om daar nog wat laatste foto’s te maken. Het is prachtig weer, ook al hangen de wolken heel laag. Wij gaan nu wel via het makkelijke toegangspad; een mens kan ook te sportief zijn nietwaar? Wij maken heel veel, prachtige foto’s en lijken net een stel paparazzi met onze drie fototoestellen. Maar het blijft hier ook zo prachtig!

Vanaf de Baslow Edge rijden wij naar het centrum van Baslow, waar wij op een behoorlijk grote bank (zelfs ik kan niet met mijn voeten bij de grond, als ik tegen de leuning aan zit!) ons lunchpakketje opeten. Ik maak een echte ‘actiefoto’ en als wij een mooie kaart van Baslow ontdekken wijst Sasja gelijk het grote hert aan, dat op de kaart staat. “Deze hebben wij gezien, hé mama?” Nu hebben wij geen herten met gewei bij de Baslow Edge gezien, maar Freddie van Matlock Farm Park heeft wel een prachtig gewei.

Wij gaan nog 1x (!) plassen en dan zoetjesaan op weg naar Harwich. Wij rijden dezelfde weg terug, als op de heenweg. Ik kan het eerste deel van de route goed op de kaart volgen en wij rijden door een flink aantal shire’s: Derbyshire, Nottinghamshire (ja, van Robin Hood, wij komen ook langs Nottingham Forrest), Leicestershire, Northhamptonshire, Cambridgeshire en Essex zijn een aantal van de graafschappen, die wij doorkruizen. Wij zien het landschap veranderen en laten het Penninisch gebergte achter ons, om het te verruilen voor goudgele akkers en een meer stedelijk gebied.

Wij hebben alle tijd om bij Harwich te komen en rijden rustig door over de M1. Wij maken nog een laatste LPG tankstop (de derde deze vakantie, niet slecht toch?) en verschillende toiletstops. Als wij vlak bij Colchester komen willen wij eigenlijk heel graag weer een toiletstop maken (ja, er wordt wat afgewaterd, maar de zon blijft schijnen!). Ik zie een bordje dat verwijst naar een pub en stel voor om bij een pub te stoppen en dan gelijk wat te eten.

Wij stoppen bij The Red Lion Pub. Het is een prachtige pub, maar wel één met een ontzettend laag plafond! De houten balken hangen behoorlijk laag, maar als wij aan een tafeltje zitten, hebben wij er gelukkig geen last van. Het eten is heerlijk, de bediening heel vriendelijk en de toiletten zijn prachtig! Er hangt een grote foto van Audrey Hepburn en een quote van haar: “Happy girls are the prettiest” is op de muur geschilderd. Sasja wil graag alles weten over deze mooie vrouw en vindt de spreuk geweldig. Wij gaan hier ‘slechts’ 3x naar het toilet en iedere keer wil Sasja weer horen wat er nu op de muur staat en wat het betekent.

Als wij na het eten weer op weg gaan, komen wij in de file terecht. Dit was niet hoe wij het laatste stukje van onze autorit in Engeland hebben voorgesteld! Wij zien zwaailichten, een politieauto en later een ambulance rijden, maar aan de andere kant van de weg. Zelfs in het beschaafde Engeland doen ze dus aan kijkersfile’s…

Gelukkig duurt de vertraging niet heel lang en dan arriveren wij in Harwich. Hier lijkt de chaos echter nog groter, want wij moeten wachten, wachten, wachten…
Ik stuur een sms’je naar Conny en krijg van haar een reactie. Als wij eindelijk langs de controleposten van Stena Line (eindeloos) en de douane (gelijk doorrijden) zijn, komen wij op het terrein waar wij kunnen wachten voor wij de boot op kunnen. En in de rij vlak naast ons staan Conny en Peter! Vanuit onze auto’s kunnen wij elkaar al flink bijpraten (zo lang duurt hier ook het wachten, in Nederland ging dit een stuk sneller). Wij spreken af dat wij elkaar later op dek 9 zullen treffen en Sasja weet wat er op dek 9 te vinden is: de toiletten!

Als wij uiteindelijk met onze auto de boot op kunnen, mogen wij een heel eind door naar voren rijden. Dit betekent dat wij morgenochtend dus lekker snel van de boot af mogen! Wij moeten wel een heel eind naar onze hutten lopen deze keer. Wij hebben twee tweepersoons binnenhutten. Marco deelt een hut met Ruben en ik met Sasja. Als wij in onze hut aankomen, zien wij dat wij zelfs een bankje hebben om op te zitten. Heel handig vindt Sasja, maar wat voor tekening hangt er nu aan de muur? Het duurt even voordat Sasja en ik doorhebben wat het voorstelt, maar dan ziet Sasja het ineens: ”Het zijn touwen met een toeter!”

Deze keer wil Sasja graag in het bovenste bed slapen en van mij mag ze dat. Wij gaan wel even goed testen of ze zelf het trappetje op en af kan en of ze in het donker het lichtknopje boven haar hoofd kan vinden. Dit lukt allemaal prima, maar wij besluiten wel om het licht in de badkamer te laten branden en de deur op een piepklein kiertje te laten staan.

Sasja hoopt wel dat de 'navigatie' deze keer niet aan staat, want al dat omroepen, daar kun je toch niet van slapen? Ik hoop dat de kapitein en de stuurman de navigatie wel aan hebben staan, maar de intercom mag inderdaad wel een stuk minder. Ik denk dat ze gehoord hebben wat Sasja gezegd heeft, want deze keer worden wij niet gestoord door lost bitterballs. ;-)

Als wijn al onze spulletjes goed geïnstalleerd hebben gaan wij, samen met de mannen, op weg naar dek 9. Daar treffen wij Conny en Peter en kunnen wij op het achterdek nog even gezellig bijpraten. Als het donker wordt gaan wij binnen nog wat drinken. Daar horen wij van Conny dat het in Nederland inmiddels noodweer is en er zelfs een code rood is afgekondigd. Vooralsnog merken wij er helemaal niets van, wij reizen dus mooi achter de storm aan!

Sasja wil graag naar bed en Marco loopt nog even met ons mee naar de hut. Wij zeggen hem welterusten en gaan dan rustig onze nachtkleding aantrekken en tanden poetsen. Ik lees nog een verhaaltje voor uit Saskia en Jeroen en dan gaan wij toch echt slapen. Of niet, want Sasja moet nog een keer plassen en nog een keer…

Dan voel ik hoe de vloer van de hut begint te trillen en vertel aan Sasja dat wij nu gaan varen. Het is inmiddels bijna één uur, dus nu gaan wij echt slapen! Sasja valt heerlijk in slaap en ik moet haar de volgende morgen wakker maken. Zij zegt dat zij blij is dat de navigatie uit stond en heeft zelfs de wake-up call niet gehoord. Ik heb zelf ook prima geslapen en ben ’s nachts maar 1x wakker geweest. Toen voelde ik de boot ook behoorlijk meer deinen, maar dat voelde wel rustgevend.

Wij gaan ons wassen en aankleden en gaan dan, samen met Marco en Ruben ontbijten aan dek. Sasja speelt nog even in de Curious George speelhoek en de mannen vertellen dat zij niet zo heel lang na ons naar bed gegaan zijn. Ook zij hebben niet meer gezien dat de boot ging varen. Zij zien wel dat de boot de haven van Rotterdam binnenvaart. Sasja en ik zijn op dat moment onze tanden aan het poetsen en missen het aanmeren.

Deze keer kunnen wij in één keer naar onze auto toe. Ruben gaat nog even op zoek naar Annemarie en Fred en dan blijkt dat zij slechts een paar auto’s schuin voor ons staan! Wij praten ook met Annemarie nog even bij. Fred en zij hebben wel behoorlijk wat regen gehad in Devon, maar hebben evengoed een geweldige vakantie gehad. Ruben fungeert nog even als boodschapper en brengt Annemarie de groeten over van Conny en vice versa. Dan wordt het tijd om in de auto te gaan zitten en nemen wij afscheid van onze medevakantiegangers.

Het duurt nog even voor wij van boord mogen en Sasja en ik roepen: “Rechts, rechts, rechts!” naar Marco. Gelukkig is hij het rechts rijden nog niet verleerd en wij gaan op pad voor de laatste etappe. Wij maken nog een tussenstop bij La Place in Bennebroek, waar wij voor nog geen vier euro per persoon een uitgebreid ontbijt krijgen, inclusief verse jus, vers fruit, thee en koffie, een croissant, een bolletje en diverse soorten beleg.

Dan zijn wij gereed voor het laatste stukje naar huis. Wij hebben al heel wat sporen van de zomerstorm gezien en ook dichter bij huis is duidelijk te zien wat voor natuurgeweld hier gepasseerd is. Sasja wordt helemaal enthousiast als zij de weg begint te herkennen en vraagt gelijk hoe lang het nog duurt, voordat zij bij opa en oma Kallewaard gaat logeren. Nog maar 5 nachtjes slapen. Je kunt maar beter tijdig beginnen met aftellen nietwaar?

En eindelijk na ruim 1600 kilometer reizen zijn wij weer terug aan de Heemlaan. Nu rest alleen nog het uitpakken van alle spullen, alle vuile was wegwerken, boodschappen doen, de tuin weer op orde brengen, de laatste foto’s en verhalen posten en iedereen laten weten dat wij weer thuis zijn. Bij deze dus!

Wij hebben een geweldige reis achter de rug, met mooier weer dan in Nederland (zeker weten), wij hebben prachtige dingen gezien, leuke mensen gesproken en heel veel gedaan. Wij hebben enorm genoten en ik hoop dat wij jullie, via ons blog, een beetje hebben kunnen laten meegenieten.

Veel liefs, hugs en kisses,

IMRS